Nadat ik volledig hersteld was van de maag- en darmprobleempjes zijn we fit en gezond op roadtrip kunnen vertrekken. De avond voor vertrek kwam Joran plots nog een vriend van België tegen, Jens. Die zag een roadtrip door Flores ook wel zitten en ging dus ook mee. De volgende ochtend om 6u gingen we de brommers ophalen en maakten we alles klaar om te vertrekken. Een uurtje later waren we on the road! Ons einddoel van de trip was de Kelimutu-vulkaan, een beetje voorbij Ende (ongeveer 900 km heen en terug).
De eerste dag reden we naar Wae-Rebo, een lokale volksstam die helemaal bovenop een berg woonde, we dachten dat dit ongeveer 5u rijden ging zijn en de klim naar boven zou iets van een 3 à 4 u zijn… In ons eerste uur op de baan gebeurde al de eerste crash, Jens was onderuit gegaan in een bocht. Knie en tenen open. Ter plaatste verzorgd en verder gegaan en gedacht dat we dat wel verder gingen verzorgen als we bij het begin van Wae-Rebo waren. Na uiteindelijke een meer dan 8 uur durende rit, van ongelooflijk mooi landschap, gezellige tussenstopkes waar iedereen elkaar wat leerde kennen, en de laatste 3 uur op een baan dat niet meer was dan een route van stenen en zand, kwamen we aan in de hut waar we zouden overnachten om ’s morgens naar Wae-Rebo zelf te gaan. Daar kregen we lokaal avondeten en zijn we op tijd gaan slapen want de volgende ochtend moesten we om 4u vertrekken. ’s Morgends werden we gewekt door de ratten op het dak en aan de deur, gezellig… We kregen een bordje droge, heel zoute rijst en reden dan een half uur naar het begin van de trek. Het hutje van de gidsen was nog niet open dus besloten we de trek gewoon op ons zelf te doen, zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Dus wij in het donker naar boven, Petzl’s op ons hoofd, spannend, en al meteen heel vermoeiend. :)
De tocht zelf was ongelooflijk cool! Midden in de jungle, de enige geluiden die je hoorde was de wind en de dieren rondom je heen en continu verschillende tropische vogelgeluiden en de allermooiste views. Doordat we zo vroeg vertrokken waren hebben we ook een prachtige zonsopgang kunnen meemaken, adembenemend… Ik besefte weeral eens hoe zalig het is om voor dag en dauw op te staan en het ontwaken van de natuur te mogen meemaken, echt impressionant. Na 3,5 u afzien en de bordjes met het aantal km dat we nog moesten doen totdat we boven waren af te tellen, kwamen we op een viewpoint over het dorpje.
Iedereen meteen een beetje teleurgesteld want na 3,5 u natuurgeluiden was het eerste dat we hoorden bij het dorp een mega luide generator… Toch niet zo remote dus… En ja hoor, onze vermoedens werden bevestigd. Toen we het dorp kwamen binnengewandeld, werden we meteen aangesproken dat we onze fotocamera’s moesten wegdoen, “tot na de welkomstceremonie”. Ok, cava, snappen we. We moesten allemaal binnen in een hutje op de grond gaan zitten en er begon een man te vertellen over het dorp en dat we een vrijwillige bijdrage mochten geven na de welkomstceremonie. Ok, begrijpen we ook. Dan ineens zei die man dat we daarna 200.000 IDR per persoon moesten betalen, als inkom. Wij verschieten allemaal nogal hard, “Euh, what?” Er kwam een andere man binnen op dat moment, die volgens ons snel een doek rond zijn middel had gewonden en een doek op zijn hoofd had gezet om er meer ‘local’ uit te zien. Daaronder had hij wel nog gewoon zijn jeansbroek aan. Hij was duidelijk: iedereen 200.000 IDR + een vrijwillige bijdrage. Ik vroeg aan wie we dat geld dan moesten betalen en hij zei aan hemzelf natuurlijk, cash, int polleke. Op het feit dat we zeiden dat wij zelfs zoveel geld niet bijhadden, zei hij: “What are you doing here then??” Ok, fuck dit afzettersdorp, wij zijn weg. Op de vraag of we er nog iets konden eten (tegen betaling natuurlijk) was het antwoord NEE. Of we onze waterflessen mochten vullen dan? (tegen betaling ook natuurlijk) Dat mocht, maar dan wel tegen het 5dubbele van de prijs normaal. Soit, wij hadden wel veel dorst en moesten nog terug naar beneden dus… Jan en Joran vullen een fles en die man vult ook een fles, achteraan, in de keuken.
Toen we uit het dorp wandelden, was er nog een huisje… Of we daar een tasje koffie wilden komen drinken? Oh, ja! Met zen allen, binnen in dat kleine huisje, allemaal op de grond. Heel de familie kwam er nog bijzitten (zeker 15 à 20 mensen er nog bij…) We kregen lekkere koffie en thee en probeerden wat te babbelen met de mensen. Gezellig :) Of we ook honger hadden? Euh, ja! Ze hadden wel enkel rijst en enkele stukjes bittere groente in een waterachtig bitter bouillonneke. Niet erg. Die mensen waren super lief en ongelooflijk gastvrij! Buiten waren de kleintjes wat aan het voetballen. Ikke mee, natuurlijk. Goed gelachen, ik was al snel Messi en een ander kleintje Ronaldo :) Zalig! Toen we wilden doorgaan en wilden betalen, was dit niet nodig, alles was gratis zei de vrouw des huizes. No way?! 20 m verder wilden ze ons net kei hard afzetten en nu willen ze ons dit allemaal gratis geven? Toch gaven we hen 150.000 IDR voor ons allemaal samen (= ongeveer 10 euro, dit was een normale prijs voor wat we gekregen hebben). Toen we dat aan dat vrouwtje gaven, begon die te wenen, van geluk. Ze is ons één voor één een hand komen geven en Jan zelfs een kus en een knuffel. :) Ik kreeg tranen in mijn ogen. Dat was zo mooi… Hoogstwaarschijnlijk had die vrouw nog nooit zoveel geld gezien. Ik had nog een pak koeken in mijn tas zitten en toen ik dat aan de kinderen gaf, was dit ook in 1, 2, 3 op natuurlijk :)
Toen we uit het huisje waren en wilden drinken van ons water zagen we ineens dat de fles die de man in ‘the local village’ voor ons had gevuld, gewoon kraantjeswater was. Kei troebel water… Oh my god, afzetters! Soit, de terugtocht naar beneden was zalig! Alles was wakker. We hebben zotte rupsen, vlinders, bloemen, vogels,… gezien. Ooh, ik wou daar niet weg! Zo’n mooie natuur, beekjes, watervalletjes, bomen waar we over moesten klimmen, zelfgemaakte hangbruggen, stenen, zand, de grootste bamboe ooit en nog mooiere uitzichten. Terug in de hut kregen we nog een middagmaal: gedroogde vissen, rijst en spinazie-achtige groenten, redelijk lekker :) Bon, tocht verder richting Ruteng. Hier wilden we eigenlijk slapen in een klooster, maar dat hebben we nooit gevonden. Ondertussen was het al donker en iedereen had het ijskoud. Een local bracht ons naar FX72-hostel. Redelijk duur maar ze beloofden ons warm water en wifi :) Cava dus. Warm water hebben we niet gezien en de wifi was ineens kapot. Weeral afgezet dus :) Op ons eten hebben we, in totaal totdat we alles hadden, zeker 2u moeten wachten. Joran had een bananapancake besteld en na 30 min gaat die eens kijken in de keuken waar het bleef. De vrouw wist ineens te vertellen dat de bananen op waren… Joran ziet bananen liggen in de keuken en vraagt: “What is this then?” “Oh, yes, sorry sir” (met een mega smile op haar gezicht) Zo gaat dat hier dus constant… Soms wel een beetje frustrerend. De volgende ochtend had Audrey platte band dus na veel gedoe, want het was zondag en iedereen was naar de mis, toch de band kunnen vernieuwen en terug op weg, richting Bajawa. Onderweg een stopke gedaan aan een strandje, wat gechilld, koekjes gegeten, genoten van de zalige uitzichten en natuurlijk weer wat aangestaard worden door de plaatselijke bevolking…
Aangekomen in Bajawa vonden we nogal snel een redelijk chille slaapplaats, wel zonder douche enzo maar soit, het was niet duur dus we konden niet klagen :) De volgende ochtend hebben we zeker 45 min moesten wachten totdat er iemand was aan wie we konden betalen. We hadden beter gewoon weggereden, maar ja dat doe je dan weer niet… De rit van Bajawa naar Ende was zalig! Een heel lang stuk naast de kust, perfecte banen, weinig verkeer, zotte views, zwemmeke gedaan aan een blauw keienstrand in helderblauw water, wow! In Ende had ook Michelle platte band, dat gefixt, iets gegeten en meteen doorgereden naar Moni, het dorpje aan de voet van de Kelimutu-vulkaan met de 3-coloured lakes, ons einddoel. Hier hadden we een zalige guesthouse met privé-terrasje met zetels buiten en allemaal lieve honden. Toen we Moni binnen kwamen gereden, sprak er al vrij snel een man ons aan. De eigenaar van een restaurant en toevallig ook de zoon van de eigenaars van onze guesthouse. Hij zou die avond voor ons een typisch, lokaal feestmaal bereiden. Als hij zo’n goede kok zou zijn als verkoper dan moest het wel goed zijn :) Wij dus overtuigd. Toen we daar ’s avonds op afgesproken tijdstip arriveerden, zaten daar ook Markus en Katharina, een Duits koppel dat we al kenden van in Labuan Bajo en die ook hadden gedoken bij Manta Rhei. Die hadden zich ook laten overtuigen door de man :) Het eten was uiteindelijk wel heel lekker dus goede keuze. De volgende ochtend weer heel vroeg opgestaan zodat we de zonsopgang over Kelimutu konden zien. We kwamen boven aan toen het nog donker was maar zagen al meteen dat het niet onze lucky day was, overal mist en je kon niet eens zien waar de zon was aan het opkomen. Jammer… Na een tijdje wachten, klaarde het wat op zodat we dan toch de 3 meren hebben kunnen zien, wel heel overweldigend knap.
Ende Beach
Toen iedereen terug in de guesthouse arriveerde, kregen we daar een lekker ontbijt en besloten we een rustdag te nemen en nog even wat in bed te gaan liggen want iedereen was echt kapot. Rond de middag vertrokken we naar de nabijgelegen hotsprings, geen succes, twee kleine baden uit beton met enkele locals in, die ons natuurlijk weer volop aanstaarden, niet wat we zochten, weg dus. We zijn dan terug naar Ende gereden, daar wat op het strand gezeten, UNO gespeeld.
De volgende dag hebben wa van Ende tot Bajawa gereden, iedereen goed doorgereden, scooteren is zalig, ultieme vrijheid! Onderweg een theetje drinken bij locals, koekje eten, plassen langs de kant van de weg en denken dat je goed verstopt zit tot er dan toch ineens een bus al lachend en toeterend voorbij rijdt, puppytjes knuffelen, foto’s trekken, sigaretjes roken en goed gaan hangen in de bochten :) Woehoooew! Toen we in Bajawa arriveerden, eerst slaapplaats gefixt want ’s avonds is het daar heel koud dus dat was echt belangrijk. Daarna hebben we ons zwemgerief genomen en zijn we naar de hotspings in Soa gereden. Slechts een uurtje rijden van Bajawa, chill dus! Ook gewoon onze bikini onder een shortje aangedaan en enkel onze slippers. Het was maar een uurtje rijden dusja, maakt niet uit, dachten we….. De hotsprings waren zalig, ongelooflijk mooi! Er was één bron, een put in de grond, waar heel warm water uitkwam en dat vloeide via kleine watervallekes in een andere (koude) rivier waardoor dat water wat werd afgekoeld maar nog wel goed warm was. Echt genieten! Ontspannen in het hete water, om ter langste adem inhouden onder water, glijden door de natuurlijke glijbanen en proberen vast te houden aan lianen zodat je niet te ver werd weggezogen, watermeloen eten in het water, onszelf wassen met warm water, gopro-filmpjes maken, veel vallen, massage krijgen van de waterval,…. ZALIG!
En dan, de terugweg…
Jan reed eerst, dan Jens, dan Joran, dan ik, dan Michelle en dan Audrey. (Ik herinner mij hier trouwens niets meer van, maar dit heeft de rest me verteld) Opeens kwam er een hond op de weg en die maakte wat onverwachte bewegingen enzo en Jan moest dus alles dichtgooien om die hond te kunnen ontwijken, Jens en Joran moesten ook super hard remmen en dan kwam ik, net op een plek van de weg waar er twee diepe putten in de grond waren, ik moest ook alles toegooien en toen ben ik gevallen, brommer onderuit en het laatste wat ik me kan herinneren was dat ik op de asfalt lag en de geel/witte brommer voor me uit zag schuiven... Meteen achter mij reed Michelle die, doordat ik gevallen was, mij moest ontwijken en ook gevallen is. Audrey reed een eindje achter en heeft dus alles zien gebeuren. De jongens die voorop reden verschoten super hard van de twee klappen en Jan heeft zijn brommer bijna in de gracht gegooid en is meteen naar mij gekomen. Michelle werd lijkbleek en moest gaan liggen, allebei in shock en in een mum van tijd stond er zeker 50 man rond ons. Gelukkig waren er enkele huisjes langs de weg en 1 daarvan was van een nonneke. We mochten even in haar huis gaan zitten en liggen, wachtend op een auto/buske dat ons kon meenemen naar het ziekenhuis in Bajawa (ambulances kennen ze hier niet). Daar lagen we dan, Michelle aan het wegdraaien en ik aan het wenen en volledig in shock...
Toen er dan een busje stopte en wij erin werden gezet , duurde het zeker nog 3 kwartier voordat we in Bajawa waren, een weggeske naar boven, allemaal bochtjes, stinkende mannen mee in dat buske, ik werd mega misselijk en ben toen even in paniek gegaan, hyperventileren, ik voelde mijn handen en onderarmen niet meer, moest overgeven, voelde mij mega slap, die chauffeur is dan even moeten stoppen en Jan heeft mij toen wat gekalmeerd en verder heel traag naar boven gereden... Aangekomen in het ziekenhuis werden we naar de 'operatiekamer' gebracht. Een kamertje met 3 bedden en twee gordijnen ertussen en een bruine houten kast en een kastje op wieltjes met alcoholstift op geschreven ‘emergency toolkit’ ..... Ok dan.. Michelle haar wondes waren iets minder erg, enkele kleine op haar knieën en één iets diepere op haar hand maar zij had waarschijnlijk wel een lichte hersenschudding van de klap. Mijn wondes waren over mijn hele rechterbeen, rechtervoet, rechtertenen, linkerknie, beide handen en rechteronderarm.. Ze moesten dat dan uitkuisen, ik heb het hele hospitaal bijeen geroepen van de pijn en Jan moest mij vasthouden. Dan moesten die dat ontsmetten...... Wow, nog nooit zoveel en zo lang pijn gehad, denk ik. Die hebben dat dan nog wat primitief verzorgd en dan mochten we terug naar het hotel. De twee opeenvolgende dagen hebben we, heel traag, met veeeeel pijnstillers en veel stops, naar Labuan Bajo gereden. Dit was echt niet leuk maar die brommers moesten daar terug geraken en ik wou ook terug daar zijn want in Bajawa en Ruteng enzo (waar we doorreden) was het heel koud omdat dat zo hoog lag en dag was niet echt aangenaam... Twee dagen later aangekomen in Labuan Bajo, chill hotel met prachtige view vanuit ons bed. En ja, de volgende dag werd ik wakker, voet was nog meer opgezwollen en ik kon er niet meer op steunen of wandelen... Mega veel pijn, ondertussen al 3 dagen, dus toch met verzekeringen beginnen bellen en contact opgenomen met Koen en Els in België. Eindelijk wat uitleg over wat ik best zou doen en dergelijke want niemand kon hier iets uitleggen of duidelijkheid scheppen in wat er juist was of wat ik moest doen... Vanaf dan is alles in een stroomversnelling gegaan. Dr. Beaucourt belde mij op om met mij te bespreken wat we moesten doen. Dr. Beaucourt belde ook met Els dus ineens was iedereen kei hard aan het werk om mij te helpen, zalig, ik voelde mij ineens een stuk veiliger. Het eerste wat er moest gebeuren waren platen van de voet laten nemen. Dat ging hier dan niet in Labuan Bajo in het weekend maar wel op maandag dus cava. Maandagochtend reed Jan daar naartoe met de brommer om zeker te zijn dat we er terecht konden. “Yes sir, at 10.00” Ok, wij om 10u daar, wat allemaal al niet gemakkelijk was want krukken ofzo kennen ze hier niet dus ik moest op Jan steunen en Jan moest mij dragen e.d.... Ineens komt er een vrouwke buiten “Excuse me sir, doctor is not here, he is somewhere in flores…." Ik werd echt zot, ik had het echt gehad hier.... :( Soit, na veel kwaad geworden en onderhandeld is er dan toch iemand gekomen om de platen te nemen en moesten we daarna naar een ander kliniekske waar wel een dokter ging zijn. “Euh, I think it is not broken.. The pictures are a little bit blurry, but I think it's not broken” Euh ja wat denkte dan wel, dokter? “Euh, maybe it is infection, maybe it is twisted ligaments..” Dus ja, niemand weet er eigenlijk veel van hier .... Ik werd echt maf. Gelukkig heeft vanaf dan dr. Beaucourt gezegd wat ik moest doen enzo en stelde dit mij wel weer op mijn gemak. Vanaf dan ben ik andere antibiotica beginnen nemen (hetgene ze eerst hadden gegeven was niet juist…) en is het stilaan verbeterd. Het is nu meer dan 2 weken na het accident en ik kan terug wandelen en de wondes beginnen te genezen. Waarschijnlijk was het gewoon een zware infectie op men voet, niets extreem ergs dus. We moeten allesinds niet naar België terugkomen :)
Twee dagen nadat wij terug in Labuan Bajo waren, zijn Floris en Alix ook aangekomen vanuit Bali. Ik lag de komende weken plat op bed en kon dus niet veel doen maar we hadden geregeld dat Floris en Alix de bungalow naast ons hadden zodat we ons eigen terrasje met tafel en stoelen en de prachtige view over de haven van Labuan Bajo hadden, heel gezellig! Veel UNO, drankspellekes, pizza-delivery, filmkes, verzorgingsessies van mijn wondes, nagels lakken, Bintang-time, lachen, muziek luisteren, diepe gesprekken, de mannen gaan snorkelen, zalig niks doen en veek gepraat over allerlei soorten en vormen kaka… :) Zo hebben een weekje samen doorgebracht :) Buiten het feit dat ik eigenlijk niets kon doen, toch een zalige week gehad. Nog eens dikke merci Floris en Alix voor deze topweek en voor mee voor mij te zorgen!
Ondertussen zijn Jan en ik al weer enkele dagen onder ons tweetjes, en zijn we Labuan Bajo nu echt wel beu. Super veel zin om terug on the road te zijn en nieuwe avonturen te gaan beleven! Binnen twee dagen (op 04/08) vliegen we naar Bali en de dag erna naar Kuala Lumpur, Maleisië. Daar gaan we een kleine week blijven en dan vliegen we waarschijnlijk door naar Bangkok, Thailand.
Ik wil ook graag nog eens Koen en Els bedanken voor hun goede zorgen en tips en info voor mij vanuit België. Ook danku iedereen die lieve berichtjes heeft gestuurd en heeft geskyped toen ik hier vastlag in bed met veel pijn, dat heeft écht goed gedaan! Mama, papa en oma, danku om me meerdere keren per dag te bellen en voor de steun vanuit België. En bedankt dokter Beaucourt om me iedere dag op te bellen om te vragen hoe het met me ging en me gerust te stellen. En natuurlijk nog eens danku aan mijn schatje om de beste verzorger te zijn die ik me kan inbeelden, dag en nacht :) en sorry dat jij soms mijn slecht humeur door de pijn en frustratie moest verdragen :)
Nu op naar een nieuw avontuur! Danku Indonesië voor de afgelopen 2 geweldige, mooie, soms vermoeiende, maar zotte maanden!!!!!
Bekijk ook de 'portfolio' pagina met de tabs: 'travel', 'nature's calling' en 'concrete jungle' op deze website voor meer foto's.
Je kan ook altijd foto’s bekijken op jan zijn persoonlijke facebook en Jan zijn foto facebookpagina.
Dit zijn de linken naar de facebook pagina’s:
Jan Foto facebook (Like de pagina en bekijk de foto's)
XX<3
Tot de volgende blog
Janeva