Dus, de dag na de skydive vertrokken we van Fox Glacier naar Wanaka. Eindelijk, één van Jan’s top 10 plaatsen in de wereld die hij ooit wilde bezoeken, en nu gingen we er echt naartoe :) De weg van Fox naar Wanaka was ongelooflijk mooi, wauw, onze mond bleef openvallen… Ik heb hier, in Nieuw Zeeland, ook heel de tijd het gevoel dat wat je hier ziet bijna niet op foto of video vast te leggen is. Het is te overweldigend groot en mooi. Ik denk dat je erin moet staan om het te snappen…
Aangekomen in Wanaka, hier zou ik kunnen wonen! Redelijk klein, omgeven door bergen met besneeuwde toppen, gelegen aan een immens mooi meer, snowboarden en skiën in de winter en wandelen, klimmen, wakeboarden, mountainbiken,… in de zomer. Het is er super gezellig, toffe en jonge alternatievere mensen, iedereen is vriendelijk… Yep, this is it!
Onze eerste avond sliepen we op een mooie campsite aan een zijriviertje van het Wanaka-meer. Oh…enkel wij twee en de natuur, 2 bordjes spaghetti en wat rode wijn… wat wil ik eigenlijk nog meer? :) De dag erna kwamen Mieke, Cam en Sarah aan in Wanaka. We besloten met z'n allen op een campsite wat meer in het centrum te gaan staan zodat we ’s avonds op café konden gaan en dan niet meer moesten rijden. Eerst heel gezellig wat aan de busjes gezeten en dan naar de Irish Pub in het centrum, waar één of ander bandje wat covers van Nirvana, Kings of Leon en Amy Winehouse was aan het spelen….. Niet echt ons ding dus, en het was daar suuuuper duur dus na ieders twee drankjes te hebben besteld, en toch wel goed te hebben gelachen, besloten we terug naar de camping te wandelen. De dag erna was wel een beetje een katerdagje, vooral chillen met z'n allen aan het water, wat lezen, gitaar spelen, dromenvangers maken, eten, babbelen, reisverhalen uitwisselen, en op tijd gaan slapen.
Ondertussen hadden Jan en ik ook een plan gemaakt om op een meerdaagse wandeltrektocht te gaan in Mount Aspiring National Park. We waren langs het DOC-infocenter geweest om het weerbericht voor de volgende dagen op te vragen, onze vertrekdatum door te geven en hut-passes te kopen voor de overnachtingen op de berg. De dag na onze chill-dag stond onze wekker om 6u ’s morgends, time for some tramping! Tramping is het woord voor lange wandelingen zonder een echt aangeduid pad, door de natuur. We reden naar de parking (Raspberry Creek Park) waar de tocht begon. Die weg naar de parking was al een avontuur op zich. Anderhalf uur over een gravelroad, door rivieren, hier aangeduid met een bordje ‘ford’. Iedere keer als we door zo een ‘ford’ reden, gingen alle lichtjes en geluidjes in de bus branden en lawaai maken en was het hopen dat de bus het haalde :)
Om 9u30 begonnen we aan de tocht, 16 km heen en 16 km terug de volgende dag, met allebei een redelijk zware rugzak, die van Jan nog wat zwaarder dan die van mij met al zijn fotomateriaal… De eerste 2,5 uur was wandelen door de vallei, richting de Aspiring Hut. Rivercrossing, tussen schaapjes en koeien, helemaal alleen, geen enkele andere mens gezien en goed weer! Aan de Aspiring Hut hebben we even iets gegeten en dan doorgewandeld tot aan de Pearl Flat met hele lange hangbruggen, op en neer door bossen en valleien, langs gletsjers en watervallen,… Super mooi!
Na de Pearl Flat begon de 2u en half steile klim naar boven. En met ‘steile klim’ overdrijf ik niet. We hebben meer dan 1000 hoogtemeters overbrugd door soms letterlijk recht omhoog (90°) te klimmen op handen en voeten. Ik ben er zeker van dat overal anders in de wereld je voor dit soort beklimmingen een gids nodig hebt. Soit, echt afzien dus. Ik vond dit geweldig en was op een gegeven moment door mijn vermoeidheid heen door de adrenaline. Jan had er het wat moeilijker mee. Na 1 uur zat hij er echt helemaal door, bij iedere stap dat hij zette, kreeg hij een kramp in zijn bovenbenen en zijn hoogtevrees begon hem ook wel parten te spelen. Het ging onder ons namelijk steil naar beneden, één foute stap en je viel echt heel diep… Oké, ik had ook wel wat schrik maar kon dit niet laten merken aan Jan natuurlijk, die stond met tranen in zijn ogen…. Ik denk dat dat momenten zijn waarop je jezelf tegenkomt. Na nog een hele griezelige klim boven de boomgrens over de rotsen en dan nog langs de berg, langs sneeuw, naar de hut. Daar aangekomen, oh fjioew, we made it! Wat een zicht! Wauw!
We stonden natuurlijk kletsnat in het zweet en toen ik mijn bottinnen uitdeed zag ik ook ineens waarom ik zoveel pijn had tijdens het wandelen… op iedere hiel twee hele grote open bleinen… Er was nog een man, een Duitser, die al 5 maanden aan het trampen was in Nieuw Zeeland. Hij vertelde ons dat dat zijn steilste en gevaarlijkste klim was die hij al gedaan had en dat je daar echt al alpine-klim-skills voor nodig hebt. Oh My God, en dit was dus onze eerste keer dat wij dat deden…. :D Na iets te hebben gegeten, droge kleren aan te hebben gedaan en mijn bleinen wat te hebben verzorgd, lagen we alledrie om 19u30 uitgeteld in bed. De weersvoorspellingen voor de volgende dag waren niet zo heel goed. Ze voorspelden hele sterke wind (hier noemen ze dat ‘severe gale’) en regen in de namiddag. ’s Nachts hoorden we de wind al opkomen, suizen langs de hut. Hoe gingen wij terug naar beneden geraken was het enige waar we die nacht aan konden denken…
Om 6u30 ging de wekker en een uurtje later waren we vertrokken aan de tocht naar beneden. De wind viel, al een geluk, nog wel redelijk mee zo vroeg in de ochtend en de terugweg was bij nader inzien minder erg dan we verwacht hadden. Het had wel niet moeten regenen want dan was dat afdalen wel heel wat moeilijker geweest denk ik. Eenmaal beneden moesten we nog 5 uur wandelen tot aan de parking. Ai ai… Ik had heel veel pijn aan mijn twee openliggende bleinen en onze benen werden vermoeider met iedere stap. De laatste 2 uur heb ik echt afgezien, nu stonden de tranen in mijn ogen… Elke stap was een overwinning voor mezelf. Toen we uiteindelijk terug aan de bus kwamen waren we zo blij en zo ongelooflijk trots op onszelf, een zalig gevoel :) Bottinnen uit en terug naar Wanaka, waar we op een camping zijn gaan staan met elektriciteit en warme douches. De dagen erna zijn we allebei nog niet vaak zo stijf geweest in ons leven als toen. We verwenden onszelf met twee dagen op die camping en genieten van het goede weer en vooral rusten. Ik heb de dagen nadien rondgelopen op flipflops aangezien mijn voeten helemaal open lagen.
Onze laatste avond in Wanaka spraken we af met Andreas en Lorenz, de twee Duitsers die we helemaal in het begin bij Kaikoura leerden kennen, veel UNO gespeeld, wat nachtfoto’s getrokken, wijntjes gedronken en verhalen uitgewisseld.
De dag daarop reden Jan en ik door naar Queenstown, waar we Mieke, Cam en Sarah nog eens terugzagen. We hebben daar met z'n allen wat gepoold, lekker Japans gaan gegeten en nog wat op café geweest. Queenstown is groter dan Wanaka maar ook wel een hele gezellige stad. Hier hoorden wij ook het nieuws van Parijs, iedereen was er wat stil van geworden…
De volgende dag waren Jan en ik 2,5 jaar samen <3, wat rondgewandeld in Queenstown, een hamburger bij de bekende 'Fergburgers' gaan eten en elkaar een cadeau'tje gekocht :) Het weer zat echt niet mee in Queenstown, het heeft zelfs gesneeuwd ’s nachts, en geloof mij, dan is het echt wel heeeel koud in de bus hoor…
Van Queenstown reden wij door naar de Mavora Lakes (richting Te Anau). Super lange zandweg voordat je bij die meren geraakte maar eens daar wel heel mooi en weer bijna geen andere mens te bespeuren. Daar hebben we een kampvuur gemaakt, wat geaperitiefd en de dag afgesloten met van elkaar, ons kampvuur en de natuur te genieten, zalig! We hebben op die campsite twee dagen gezeten, gewandeld, geprobeerd om te vissen maar weer niets gevangen :), kampvuur nog eens proberen aan te steken maar te veel wind en uiteindelijk ook regen. De bus in dus en gezelschapsspelletjes in de bus spelen :)
Van daaruit reden we door naar Te Anau, een hele mooie weg met continu zicht op de besneeuwde bergtoppen. Te Anau zelf is niet zo speciaal, niet veel te zien, ongezellig dorpje en geen leuke sfeer. We hadden wel weer enkele dagen geen douche gezien dus namen daar nog maar eens een goede camping met warme douches. Aangezien we daar enkele dagen goed weer hebben gehad, zijn we daar even gebleven.
We hebben een dagtrektocht naar Lake Marian gedaan, heel knap! De tocht naar het meer was weer met veel klimmen enzo dus dat was leuk en Jan heeft hier ook hele mooie foto’s kunnen trekken. De meeste mensen doen hier enkele meerdaagse tracks en een cruise door Milfordsounds enzo maar de tracks die wij wilden doen waren nog te gevaarlijk door het slechte weer (severe gale en sneeuw) en dat zagen wij dus niet zitten. De komende 7 dagen voorspelden ze regen, sneeuw en heel veel wind dus pff…..geen zin om daar onze tijd te verdoen en te hopen dat het na 7 dagen wel goed weer zou worden. Wij zijn dus terug naar Queenstown gereden en dan meteen door naar Alexandra, waar onze drie vriendinnekes (Mieke, Cam en Sarah) waren begonnen aan 6 weken appel- en kersenplukken. De weg van Queenstown naar Alexandra was zoooo mooi! Voor mij de mooiste weg waar ik ooit op gereden heb, door de mooiste natuur die ik ook gezien heb. Ik heb daar ook de Kawarauriver gedoopt tot mijn mooist geziene rivier tot nu toe. Onderweg stopten we verschillende keren voor vers fruit en fruitsap langs de weg. Alexandra ligt in Otago en dat staat bekend voor hun appel-, peren-, kersen-, peches-plantages. We hebben de avond doorgebracht met Mieke, Cam en Sarah en hebben daar heel hard van genoten. We hebben dan ook afscheid genomen want dat was waarschijnlijk echt de laatste keer dat we hen gingen zien in Nieuw Zeeland… Wel jammer want ik ga hen missen… Hopelijk zien we elkaar allemaal terug deze zomer in België :)
Wel nog iets grappig: toen we door Alexandra reden, zagen we ineens een politie-auto aan de andere kant van de straat en Jan zegt nog ‘kijk, politie’. Ik al meteen aan het checken of ik m’n gordel wel aanhad :) Ineens start die politie-auto en steekt die de straat over en volgt ons. Jan: ‘dat gaat toch niet voor ons zijn he?’ En ja hoor, hup die zwaailichten aan achter ons en we moesten stoppen... Politieman komt naar ons raampje: ‘Hi there! You know how fast you can drive here?’ (Nieuw Zeelands Engels accent) ‘Euh… no sir…’
‘50km/h’
‘Ohw…’
‘And you know how fast you were driving?’
‘No sir…’
‘67km/h’
‘Ohw…’
‘You’re lucky I don’t have my speedingtickets with me because that would have been a big fine!’
Die mens doet nog wat een babbeltje met ons dat we goed links moeten rijden enzovoort en laat ons gaan. Oef! Normaal is dat een boete van ongeveer 200 dollar dus, chance!
De dag erna zijn we doorgereden naar Lake Ohau, felblauw meer omgeven door bergen, en natuurlijk, heel winderig… Die wind zijn we ondertussen wel wat beu, Jan zijn armen en schouders zijn stijf van het stuur vast te houden als we rijden, en soms heb ik echt schrik dat de bus gaat omslagen van de windstoten. Door die wind kan je ook niets koken want dat vuurtje staat vast in die bus en je moet de klep openlaten om te koken maar de wind blaast dat vuur gewoon uit. Enkele dagen later hebben we gehoord dat die wind niet normaal is, er zijn zelfs al twee kayakkers gestorven door de windstoten op het meer… Soms kunnen we de achterklep van de bus zelfs niet openen omdat die dan krom wordt geblazen… Maar dus, Lake Ohau, heel mooi, veel sandflies en na een nacht en een dag hadden we het daar wel gezien. En we liepen wat weg van de wind natuurlijk.
Up next: Lake Pukaki (ook weer een felblauw meer omgeven door bergen). In het noorden van Lake Pukaki ligt Mount Cook. Hier waren Jan en ik van plan nog wel wat meerdaagse tracks te doen maar toen we bij het infocenter aankwamen wisten ze ons te vertellen dat het de komende dagen echt niet goed was om die wandelingen te maken, regen, regen en nog eens regen met severe gale :( We wilden heel graag de track naar de Mueller Hut doen maar hiervoor had je nog van die ijsstapschoenen, touw en ijspikketten nodig dus geen optie voor ons, jammer. We hebben daar wat korte wandelingen gemaakt en zijn dezelfde dag nog doorgereden naar het derde meer, Lake Tekapo.
Weer onvoorstelbaar mooi! Heel de regio rond Lake Tekapo is ‘dark area’, ze hebben daar zo goed als geen straatverlichting, het is er super open en staat bekend voor zijn uitstekende plaats voor perfecte sterrenhemels. Bovenop Mount John is een observatorium voor de sterren en planeten, waar ook een universiteit aan verbonden is. We zijn Mount John naar boven gereden, om eens te gaan zien. Toen we boven uitstapten, werden we bijna weggeblazen, woow, zotte wind! In Tekapo hebben we 1 nachtje op een powered campsite geslapen voor te douchen en alles op te laden om de volgende dag naar Lake McGreggor te gaan. Daar was een goedkope campsite naast het meer, heel rustig en gezellig. De campwarden, Graham, kwam meteen naar ons om een babbeltje te doen en nodigde ons al uit voor een koffie bij hem in de caravan, kiwi-hospitality :) ’s Avonds hebben Jan en ik lang buitengezeten en foto’s getrokken van de sterren. Graham vergezelde ons met zijn verrekijker en nodigde ons uit om de volgende dag wat mee te gaan schieten met zijn luchtgeweer. Zo gezegd, zo gedaan en zijn we de volgende dag met Graham wat mee gaan schieten. Graham nodigde ons dan ook nog uit om ’s avonds bij hem te komen eten in zijn huis bij Timaru maar dat hebben Jan en ik vriendelijk afgewimpeld want daar hadden we nu ook weer niet echt zin in :)
Jan en ik zijn dan maar doorgereden, verder naar de oostkust, naar Timaru waar we 3 nachten zijn gebleven op een camping vol met mannen die daar aan de spoorweg werkten en woonden op die camping. Dat was nogal… speciaal… Iedere avond hebben we met hen gedronken en gebabbeld, was wel gezellig maar soms ook wel wat raar…Een paar van die mannen waren Maori dus dat was wel heel interessant om veel te leren over bepaalde gebruiken enzo van de Maori. De laatste avond gingen we met iedereen van de campsite barbequen. We gingen rond 6u beginnen. Om 9u30 was er nog steeds nergens een bbq te bespeuren… Heel die ‘bbq’ is uitgedraaid op een hoopje rednecks die precies enkel pinten wilden drinken en snel dronken wilden worden… Jan en ik scheurden van de honger en zijn uiteindelijk met een smoesje vertrokken en hebben in de bus nog een filmpje gezien en wat nagelachen van de weirdness die zich juist had voorgedaan :) De volgende dag zijn we naar een campsite bij Geraldine gegaan. We hadden ondertussen besloten dat we wat in die regio wilden blijven en bij nieuwe maan terug naar Tekapo te gaan voor meer sterren te fotograferen aangezien toen wij er waren het zo goed als volle maan was en dus te veel licht voor sterren. We wilden ook geen geld meer opdoen aan te veel rondrijden (extra kilometers en bezine) voor slechts één of twee dagen omdat we op tijd terug moesten zijn voor de nieuwe maan in Tekapo. Op de campsite in Geraldine heeft het heel de dag geregend, busdag dus, again... :(
De dag erna was het nog steeds aan het regenen en koud, dus reden we naar een powered campsite in Temuka. Toen we daar aankwamen, kwam de zon erdoor, yeay! Er was zo goed als niemand op die camping en de zon scheen, mega chill! De dag erna werkte onze koelkast en onze lampjes in de bus opeens niet meer… Aargh… Gebeld naar Lucky Rentals en dat was, natuurlijk, weer een heel gedoe. We moesten zelf naar een garage/electricien rijden om dat te laten maken, zij gingen het wel terug betalen, maar ja dat was dus een dagje busje fixen. Wij hebben de grootste verzekering genomen dat zij aanbiedden en toch moesten we nog alles zelf doen en gaven zij zelfs niets ter compensatie dat wij een dag verloren of onze benzine heen en terug van de die garage ofzo… Wij hebben een zalige tijd gehad in dat busje he, maar ik raad Lucky Rentals echt aan niemand aan, hun service is echt niet goed. Soit, een nieuwe batterij, een nieuwe charger en een paar uur later was het dan gemaakt en zijn we terug naar onze camping gegaan. We zijn daar ’s avonds een lange nachtwandeling gaan maken op zoek naar coole plekken voor nachtfoto’s. Ik dacht dat het wel een speciaal idee kon zijn om sterrenfoto’s te trekken met op de voorgrond een kerkhof maar toen we daar eenmaal aankwamen voelde Jan zich hier toch niet zo goed bij en hij dacht dat we de doden gingen storen in hun rust dus zijn we er eigenlijk snel terug weggegaan :) was ook wel een beetje creepy haha…
De volgende dag zijn we naar Pioneer Park gereden, campsite in the middle of nowhere met leuke wandelingen in de buurt, je mocht er kampvuren maken, er was niemand, het was er goed weer en op één of andere manier had ik het gevoel dat er een magische sfeer hing. We hebben die campsite, na daar 6 dagen te zijn gebleven, dan ook benoemd tot onze favoriete campsite van het zuidereiland van Nieuw Zeeland! We hebben er één dag slecht weer gehad, voor de rest zon en droog :) We hebben er veel gewandeld, spelletjes gespeeld, kampvuren gemaakt, gelezen, foto’s getrokken, bloemen geplukt, heel veel in het wild naar het toilet gegaan :), iedere nacht possums gespot,… Ooh…. zalig!
We waren hier ook bijna heel de tijd alleen, wat alles enkel nog magischer maakte. Op onze laatste avond kwam er ineens een hele oude, coole bus op het terrein gereden. Er kwamen twee hele lieve honden uitgesprongen die al meteen met ons kwamen spelen. Hun baasje, Hugh, kwam langs voor een babbeltje en wat later zaten we met Hugh en Sally en hun twee honden, Doug en Monty rond ons kampvuur. Hele gezellige avond en Hugh en Sally waren twee onvoorstelbaar lieve, interessante, leuke mensen. De volgende dag vertrokken wij en ook Hugh en Sally. Ze nodigden ons uit bij hen thuis voor koffie en taart en Hugh is een ex-politie-agent en een jager en stelde voor om eens samen met echte geweren te gaan schieten, iets wat Jan al lang eens wilde doen. We zijn dan mee naar hun huis gereden, kregen er thee en koffie en taart en mochten er douchen enzo. We zijn dan gaan schieten met Hugh toen Sally haar kids ging ophalen. ’s Avonds hebben we mee met het gezin hamburgers gegeten, tv gekeken, Jan leerde Bella en Oliver gitaar spelen en wij genoten van de ongelooflijk huiselijke en gezellige sfeer die er hing die wij soms wel eens missen hier op reis… :) ’s Morgends kregen we pannenkoeken als ontbijt en heb ik samen met Bella de kerstboom versierd. Ik denk dat ik mij nog nooit zo snel ergens thuis heb gevoeld als daar :) (Thank you again for everything Hugh, Sally, Bella, Oliver, Doug & Monty!)
Jan en ik moesten doorrijden naar Tekapo dus we namen afscheid maar ik hoop echt dat we hen ooit nog eens zien! Onderweg naar Tekapo stopten Jan en ik bij de Fairly Bakery voor een Nieuw Zeelandse pie (zo van die zoute taarten met spek, zalm, gehakt, kaas,…) Slecht plan want een paar uur later waren we hier allebei ziek van… We besloten om een nachtje op een powered campsite in Fairly te slapen zodat we een degelijk toilet in de buurt hadden en zodat we ook weer alles konden opladen voordat we naar Tekapo gingen. Toen we allebei genezen waren, reden we door naar Lake Tekapo waar we enkele nachtjes terug sliepen aan Lake McGreggor. Onze eerste avond zijn we zonsondergangfoto’s gaan trekken bij een historisch monument aan het meer. Dit was eigenlijk gewoon een klein kerkje maar op één of andere manier kwamen en toch wel weer meer dan 60 Chinezen op af, allemaal met hun gsm en fototoestel in de hand… Er was zelfs op een gegeven moment een ruzie tussen enkele Chinezen en wat Japanners, wel redelijk grappig :) Al een geluk is Jan een ninja en heeft hij toch enkele knappe foto’s kunnen trekken zonder Chinezen erop.
De dag erna was het een dagje in een koffiebarretje zodat Jan foto's kon bewerken en ik kon schrijven. ’s Avonds zijn we te voet Mount John omhoog gewandeld om daar zonsondergangfoto’s en nachtfoto’s te trekken. We hebben uiteindelijk zeker 3 uur op die top gezeten, zonsondergang gekeken en gewacht tot wanneer het volledig donker werd, was nog wel gezellig en vooral ook heel grappig want uiteindelijk kwamen er wolken opzetten en was het toch niet zo ideaal voor sterren te fotograferen :)
De dag nadien reden we naar Pioneer Park, nog een laatste nachtje daar genieten in de natuur, om dan door te rijden naar Christchurch, waar we op 13 december onze bus terug moesten afgeven. We sliepen nog twee nachtjes op een powered campsite in Christchurch, douchen, laatste wasjes doen, alles inpakken, bus uitkuisen,…
Onze laatste avond in Nieuw Zeeland, op die camping, heb ik wel nog iets heel stom gedaan…. In de 7 weken dat we rond hebben gereden met de bus, hebben we geen één keer de sleutel in de bus gelaten terwijl we de bus al op slot hadden gedaan. En op onze laatste avond kwam ik in de keuken, waar Jan al was, en ik vroeg of hij de sleutel had, nee… of ik de sleutel had, nee… Oh nee…. en ik had de bus dichtgedaan en de sleutel lag dus nog binnen!!! Diezelfde avond is er gelukkig nog iemand kunnen komen van een firma om de deur open te doen (nu snap ik hoe dieven in een auto geraken zonder een raam kapot te slaan) en konden we de dag erna onze bus gaan afgeven :)
De bus afgeven ging allemaal goed, ik had nochtans al een hele tekst voorbereid voor als die zouden beginnen zagen over kleinigheden :) maar niet nodig, alles was ok en ze brachten ons naar de luchthaven. Nieuw Zeeland zat er nu echt wel op… Normaal gezien vlogen we 13 december ’s avonds van Christchurch naar Auckland en op 14 december van Auckland naar Sydney en dan zo van Sydney naar Phuket. We hadden al een slaapplaats vastgelegd in Phuket en ook al ons vervoer van Phuket naar Koh Phagnan op 15 december. Dus, aangekomen op de luchthaven van Christchurch, onze vlucht had al zeker 2 uur vertraging, 2 uur werden 4 uur en uiteindelijk werd de vlucht gecancelled. Probleem, want wij moesten de volgende ochtend om 7u van Auckland naar Sydney vliegen… Ze hebben dan een vlucht voor ons geregeld van Christchurch rechtstreeks naar Sydney de volgende ochtend en daardoor hebben we ook 4 uur in een hotelkamer in een mega goed bed geslapen op kosten van de vliegtuigmaatschappij :) always look on the bright side :D Onze vlucht naar Phuket had ook 3 uur vertraging waardoor we uiteindelijk pas rond 1u ’s nachts in onze guesthouse in Phuket waren en 6 uur later alweer moesten opstaan om de ferry richting Koh Phagnan te nemen… Eind goed, al goed, na 3 dagen reizen, kwamen we uiteindelijk aan in Koh Phagnan, terug lekker warm, jungle-island, zon, zee, strand,… Daar hadden wij wel zin in!
Nieuw Zeeland was onbeschrijflijk mooi, overweldigend, knap, ongerept, de oprecht vriendelijkste en meest gastvrije mensen die ik tot nu toe ben tegengekomen, koud, winderig, maar vooral één groot avontuur van begin tot einde. Buiten het feit dat het weer ons vaak tegen werkte en het een ongelooflijk grote hap uit ons budget was, hebben we er allebei toch heel erg hard van genoten en vonden we het de beste beslissing dat we konden maken en hoop ik zeker ooit nog eens terug te kunnen gaan! We hebben hier voor de eerste keer ook een plek gevonden waar we misschien ooit wel eens zouden kunnen wonen, Wanaka, dus wie weet, misschien ooit :)